Rozdział 25

Rozdział 25

Zbaw mnie ode złego

NIALL POV

   

    Boże…

   Koło łóżka, leżało zawiniątko, dość sporych rozmiarów. Zaryzykował bym stwierdzenie, że znajdowało się w nim ciało. Biorąc pod uwagę, rozmiar, kształt, oraz kolor, poplamionego i przesiąkniętego krwią prześcieradła.

   Nie pamiętam, kiedy znalazłem się na kolanach, ale w jednej chwili, klęczałem, z boku łóżka, delikatnie głaszcząc czerwony materiał. Moje serce galopowało, a oddech uwiązł mi w gardle, bałem się, tego co zobaczę w środku.

   - Nie możesz mi tego zrobić. Błagam, Soph, nie teraz. Ne kiedy znów cię odzyskałem.- szeptałem, cicho. Czułem się jakby objęty, jakimś zaklęciem.

   - To nie musi być ona. Nie wieżę, w to. Jest zbyt młoda, na śmierć, ba, jest na to za sprytna.- koło mnie ukląkł Endi i położył mi opiekuńczo dłoń na ramieniu. Mimo łez, zdołałem się zaśmiać, prawdziwym śmiechem.

   - Cholerna spryciara.

   W tej samej chwili usłyszeliśmy strzały. Dobiegały gdzieś z dołu.

   Popatrzyliśmy na siebie z chłopakami i jak jeden mąż zbiegliśmy na dół. Nie obchodziło nas, czy narobimy rabanu i nie będziemy mieć tego „elementu zaskoczenia”. Interesowały nas tylko strzały. Skąd pochodzą, dlaczego, kto strzelał, do kogo i czemu.

   Zbiegliśmy na dół, nie wiedzieliśmy skąd pochodził dźwięk, na dole było jak makiem zasiał.

   - Nie odważysz się, suko.- usłyszeliśmy wściekły głos, wewnątrz którego pobrzmiewała panika. Harry pokazał nam byśmy szli w tamtą stronę, tak znaleźliśmy się w salonie. A obraz jaki tam ujrzeliśmy, przeszedł nasze najśmielsze oczekiwania.

   - Sprawdź mnie.- wysyczała Sophie przez zęby.

   Stałą na środku pokoju, z lufą wycelowaną w czterech chłopaków, którzy gromadzili się w kącie. Jeden, piaskowy blondyn, z kolczykiem w wardze leżał na podłodze, tamując krew, która wypływała stałym rytmem z jego ramienia. Domyśliłem się, że go postrzeliła.

   - Moja cholerna, spryciara.- wyszeptałem. Zdawało mi się, że powiedziałem to dostatecznie cicho, że nie dało się tego usłyszeć, a jednak. Odwróciła się. A nasze oczy się skrzyżowały.

   Pierwszy raz, od dawna patrzyliśmy sobie w oczy, jako my. Bez kłamstw. Bez podstępów i pomówień.

  Tak bardzo jej pragnąłem.  A teraz stała przede mną. Seksowna i groźna. Jeszcze piękniejsza niż zapamiętałem.

   Podszedłem do niej sprawnym krokiem. W jednej chwili opuściła rękę z pistoletem i wpatrywała się w moje oczy, a ja w jej. Jak byśmy spotkali się w normalnych okolicznościach, a nie w kryjówce porywaczy, którzy ją porwali i przygotowali tą rzeź na górze.

   - Nigdy więcej…- zacząłem dotykając jej policzka, w odpowiedzi, wtuliła się w moją rękę i przymknęła oczy, jednak nadal na mnie patrzyła spod jej pióropusza rzęs.- Nigdy więcej, nie rób mi czegoś takiego. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak za tobą tęskniłem.

   - Na- naprawdę?- w jej głosie słyszałem na przemian szczęście, smutek, tęsknotę, niepewność i niedowierzanie. W jej oczach widziałem, jak silne emocje ją targały. Miałem ochotę wybuchnąć śmiechem. Jej niepewność była rozbrajająca.

- Żartujesz? Ciągle cię miałem przed oczami, nie mogłem spać, nie mogłem myśleć. Odchodziłem od zmysłów.

   Teraz jej oczy się zmieniły. Widziałem w nich szczęście i miłość. Moje serce znowu odżyło, póki miałem ją przy sobie - było dobrze.

    - Ja…- Sophie już chciała coś powiedzieć, ale położyłem jej palec na ustach. W odwecie uśmiechnęła się słodko.

      - Wiem. Ja ciebie też.

   Pochyliłem się. Chciałem ją pocałować, gdy już prawie dotykałem jej ust, znów spojrzałem jej w oczy. Co było trudne. Oderwanie oczu od jej ust, to było… mission impossible. Odnalazłem jej oczy, doszukując się jakiegokolwiek  sprzeciwu, ale nic takiego nie dostrzegłem. Chyba domyśliła się o co mi chodzi bo na jej usta wpłynął kuszący uśmiech.

   - Ta twoja niepewność jest urocza.- nasze usta w końcu się złączyły. 

   Tak bardzo za tym tęskniłem, ale właśnie w tedy rozpętało się prawdziwe piekło.

SOPHIE POV

   Boże… ale ja tego pragnęłam. Zarzuciłam Niallowi ręce na szyję, chcąc przyciągnąć go bliżej. Choć wiedziałam, że to niemożliwe. Stykaliśmy się każdą częścią ciała, a nasze języki wirowały, jakby ogarnięte zmysłowym tańcem.

   - Tak za tobą tęskniłam.- wyszeptałem między pocałunkami.

   - Nawet, nie wiesz, jak ja. I ile przeżyłem, gdy w tedy wybiegłaś z domu. Tak strasznie się martwiłem, że już cię nie zobaczę, księżniczko.- słysząc to przezwisko i z jakim uczuciem je wypowiedział oblała mnie kolejna fala ciepła. Odsunęłam się od niego z trudem i na niego spojrzałam. Jak można być tak idealnym?

   - Ej, gołąbeczki!- krzyknął Calum.Gdy się odwróciliśmy, teraz to on celował pistoletem we mnie.- Hasta la Vista, bebe.

   W ostatniej chwili Niall okręcił nas tak, że on dostał kulkę, dla pewności odepchnął mnie, sprawiając, że upadłam na włochaty biały dywan.

- Nie!!!- wrzasnęłam, jakby to miało pomóc. Chłopcy rzucili się na siebie, a ja pobiegłam do mojego ukochanego. – Nie, nie, nie, nie, nie! Proszę, nie rób mi tego. Nie po tym wszystkim, błagam cię Ni! Zostań e mną.- łzy spływając po mojej twarzy, rozmazywały mi obraz. To nie może się tak skończyć. dywan pod nami powoli nasączał się krwią blondyna.

   - Soph… uciekaj. Ratuj… się… księżniczko.- ledwo wysapał i wysunął w moja stronę rękę, z której zwisał wisiorek z koniczynką. Zdjęłam go, bo bałam się, że Ni mnie po nim rozpozna. Nawet nie myślałam, skąd on go ma.

   - Nie.- kręciłam energicznie głową.- Nie mogę tego zrobić. Nie możesz tego ode mnie oczekiwać.- zalewała mnie co chwila nowa fala przerażenia, nie wiedziałam co zrobić. W tamtym momencie moje serce umierało, było na torturach.

   - Proszę, dla mnie.- wysapał. Wtedy też podszedł do mnie Louis i próbował mnie odciągnąć od Nialla.

   - Nie! Louis, zostaw mnie. Puść! Ja muszę być przy nim.- wyrywałam się, kopałam i na ile mogłam okładałam go pięściami

   - Sophie, zastanów się! Uciekaj, nie pozwól by Naill poświęcił się na marne.- spojrzał w moje oczy – Uciekaj, nie pozwól by Niall, poświęcił się po nic.- Wcisnął mi w rękę latarkę i kluczyki.- Znajdź nasz samochód i się w nim zamknij.

   - A wy? Jak…

   - Mamy zapasowe kluczyki, ale teraz, błagam uciekaj. My się zajmiemy Naillem.- spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział dobitnie – Nie pozwolimy mu umrzeć, a teraz leć. Już!- popchnął mnie w stronę drzwi. Zrobiłam parę kroków i ostatni raz się obejrzałam. Do Lou skradał się Ashton.

   - Lou, uważaj.- chłopak się obejrzał i w ostatniej chwili zablokował cios przeciwnika.

   - Leć!- krzyknął i został powalony na ziemię.

Wybiegłam, czym prędzej z domu i pognałam w stronę lasu, otaczającego posiadłość. Włączyłam latarkę i biegłam przed siebie, ale uzmysłowiłam sobie, że nie wiem dokładnie gdzie jestem i gdzie powinnam się udać. Zatrzymałam się i zaczęłam się rozglądać. Pomagał mi snop światła wydobywający się w latarki.

   To jakieś szaleństwo. Nagle,  usłyszałam za sobą szczęk gałązki. Odwróciłam się i skierowałam laser światła w tamtą stronę. Na polanie stał Ashton. Widać było, że pod koszulką, wszystkie jego mięśnie są napięte. Wyglądał niczym dzikie zwierzę, gotowe do skoku. Moje serce zamarło, o ile jeszcze je miałam, po wydarzeniach, sprzed chwili.

   - Nie doceniałem, cię. Nie jesteś tak bezbronna, jak myślałem. Mimo wszystko polubiłem, cię, więc w ramach dobroduszności… daje ci pięć sekund przewagi. Dobrze je wykorzystaj. - wypowiedział te ostatnie słowa z błyskiem szaleństwa w oczach.- Raz…

   Zerwałam się do biegu. Podczas tego, szelest wiatru zagłuszał słowa Ashtona, a grunt pod moimi nogami, niepokojące chrzęszczał. Każdy mój ruch, był dla mnie za głośny. Starałam się biec, jak najszybciej mogę. Latarkę, gdzieś zgubiłam, a moje oczy powoli przyzwyczajały się do ciemności. Wiatr wiał, jakby niosąc ze sobą ostrzegawczą nutę.

   Wdech, prawa, lewa, prawa, lewa. Wydech, prawa, lewa, prawa, lewa. Wdech, prawa, lewa, prawa….

   Krzyk uwiązł mi w gardle, gdy poczułam, ja coś rzuca mi się na szyję. Padłam boleśnie na ziemię, szamocząc się i próbując zrzucić ciężar z barków.

   - Dałem ci szansę.- poczułam jego oddech na szyi, a potem ból wbijanej igły w bok.- Spokojnie, dopilnuję, byś już nigdy…

   W jednej chwili, poczułam, że jego cielsko znika ze mnie. Moje powieki mi ciążyły, choć zmuszałam się, bym pozostała przytomna.

   - Sophie?- ktoś mnie odkręcił. Mimo, że nic nie widziałam, znałam ten głos, dostatecznie dobrze, że moje serce znowu zabiło, a moje ciało się odprężyło, tym samym poddając się substancji wstrzykniętej mi przez tego psychola. Nie słyszałam tego głosu od dawna. Zdawałam sobie sprawę, że to tylko moja wyobraźnia, że umysł plata mi figle, że to niemożliwe. Jednak nie mogłam powstrzymać słów, które cisnęły mi się na usta.

   - Tata?

 Oj, ale się porobiło.

Co o tym myślicie? Czekam na wasze zdanieJ

Kocham ~ Als