Rozdział 15

Rozdział 15

Tatuaż

   Powoli wracała mi świadomość i czułam lekki ciężar w okolicach bioder. Uchyliłam powieki i napotkałam piękne niebieskie ślepia.

   - Witaj księżniczko, wyspałaś się?- spytał uśmiechnięty i jakby trochę zmieszany. Na moich biodrach spoczywała jego ręka. Gdy na nią spojrzałam od razu ja zabrał i umiejscowił spojrzenie w swoich dłoniach.

   - A bardzo dobrze mi się spało. – Przeciągnęłam się – Musze przyznać, że jesteś bardzo wygodny.

   Uśmiechnął się. To dziwne, że wydawał się taki groźny i mroczny, podczas gdy teraz… wygląda jak zawstydzone dziecko.

   - Słuchaj, jest sprawa – Znam ten ton głosu – Harry wspominał o szkole – Louis, to jest grząski teren – Musimy cię gdzieś zapisać. Biorąc pod uwagę, że tymczasowo mamy przerwę od koncertów i chodzimy do szkoły, pomyśleliśmy, że możesz chodzić do tej co my. Nie powinno być problemu, z tego co wiem poziom jest ten sam co w twojej poprzedniej szkole. Więc, co ty na to?

   Milczałam. Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Fakt, moja poprzednia szkoła miła wysoki poziom, ale to, że do niej chodziłam nie miało styczności z moją inteligencją.

   - Lou, bo chodzi o to, że ja się tam nie dostane.

   - Oczywiście, że się dostaniesz, musimy tylko złożyć papiery z wynikami i…

   - Na egzaminach do szkoły nie zdobyłam wystarczającej ilości punktów. Chłopaki tam chodzili, a ja chciałam być z nimi i shakowaliśmy system. Przedarliśmy się przez system ochronny i zmieniliśmy moje wyniki. W wielu innych przypadkach też zmienialiśmy oceny.- Łał co za ulga.- Nigdy nikomu o tym nie mówiłam, bo jak by ktoś się o tym dowiedział to bym była skończona. Serio, na moim koncie jest kilka takich przewinień, że mogłabym wylądować za kratkami . Nie mów nikomu, proszę.- Nie patrzyłam na niego. Bałam się na niego spojrzeć.

   Poczułam, że chwyta mój podbródek i podnosi bym spotkała się z jego pięknymi błękitnymi oczami.

   - Nikomu nie powiem, mała. A teraz musze iść do pokoju. Gdyby ktoś zobaczył mnie u ciebie musielibyśmy się tłumaczyć, a uwierz mi nie mam nastroju na ojcowską gadkę w wykonaniu Hazzy. Chyba wiesz co to są pszczółki i kwiatki, nie?

   - Louis!- Przykryłam się kołdrą. To było takie upokarzające. Słyszałam jak podchodzi i otwiera drzwi.

   - Wiesz jak się zabezpieczać? Wsadzałaś kiedyś prezerwatywę na „banana”?- Uniosłam kołdrę i rzuciłam w niego poduszką. Na jego szczęście w porę zamknął drzwi i słyszałam jeszcze jak chichocze. Leżałam jeszcze chwilę w łóżku. Kto by pomyślał, na początku myślałam, że moim najlepszym przyjacielem będzie Harry, a tu taka niespodzianka. Usłyszałam sygnał smsa, wzięłam go i spostrzegłam wiadomość od mojego blondaska.

    Uśmiechnęłam się do telefonu. Kochał mnie nazywać kaleką. mówił, że jak tylko spuści mnie z oka to sobie coś zrobię. Wystukałam wiadomość, że jest okey, ale próbuję zdobyć ich zaufanie. Odpowiedź była błyskawiczna.

   On jest genialny. Zerwałam się z łóżka i chciałam doprowadzić się jak najszybciej do porządku. Szybki prysznic u Louisa, nie miał nic przeciwko, ale teraz mam jego koszulę, bo oczywiście mądra ja nie wzięłam ze sobą bielizny i ubrania, które po efekcie końcowym wyglądało tak.

   Zeszłam po cichł na dół, do kuchni i zaczęłam szukać składników, co okazało się trudnym zadaniem. Oni mają tam mega bajzel!!

   Po wielu trudach udało się i śniadanko wyglądało tak. Pychota, nie?

   Było tego dużo i ja już zjadłam. Z mieszkania, a raczej jedzenia z Rossem, Austinem, Endim i Billym nauczyłam się, że:

   1.     Jedz zawsze pierwsza.

   2.     Rób dużo bo nie starczy dla wszystkich

   3.     Chłopcy zjedzą wszystko co ładnie pachnie

   4.     Zrobisz śniadanie = jesteś ich królową

   5.     Z jedzenie jest jak z walką o przetrwanie

   
6.      Kto pierwszy ten lepszy

   Skoro śniadanie było gotowe, czas obudzić chłopców. Postanowiłam, że pierwszy będzie Lou. Później Zayn, Hazza, Liam i na końcu wyzwanie, czyli Niall.

   Poszłam do Lou, zapukałam i weszłam. Zdziwiłam się bo go nie było.

   - Louis?- zawołałam. Wtedy otworzyły się drzwi łazienki i ujrzałam pół nagiego chłopaka.

   – Lou, ubierz się i zejdź bo…

   - Co tak ładnie pachnie?- przerwał mi i zaczął niuchać. Wyglądało to komicznie.

   - Ah, zrobiłam śniadanie i…- już go nie było, cóż poszłam dalej. Zayna zastałam siedzącego na łóżku i piszącego na telefonie. Również bez koszulki.

   Niezłe mięśnie. Z resztą było tak samo. Widocznie śniadanie to magiczne słowo. Stałam przed drzwiami Nialla i już miałam je otwierać, gdy usłyszałam jęki. Zabolało. Uchyliłam lekko drzwi i zobaczyłam Nialla, posuwającego Aniie od tyłu. Swoją drogą, kiedy ona przyszła? Musiała być niezła zabawa, bo na podłodze leżały dwa wibratory, do łóżka były przypięte kajdanki, a a zdzira była cała umazana spermą.

   - Och, tak, Niall, głębiej, mocniej. Pieprz mnie na całego bebe! Jestem Tu dla ciebie.- wyjękiwała ta kurwa. Zamknęłam drzwi i poszłam do pokoju chcąc coś rozwalić. Pierwsze co mi się rzuciło w oczy to ściana. Zaczęłam w nią wwalić, aż pojawiły się na niej krwawe ślady. Peszek. Umyłam ręce i jakby nigdy nic zeszłam na dół i zobaczyłam jedzących chłopców. Jadalnia wyglądała ohydnie. Cała w jedzeniu. Jak oni to zrobili. Dostrzegłam siedzą przy stole Annie z Niallem. Szybko się pozbierali.

   - Drey, chodź do nas, opowiesz nam o wczorajszym wyścigu.- powiedział Zayn. Ja, Niall i Annie przy jednym stole? Rozmawiający o wyścigach? To się musi źle skończyć, ale co miałam zrobić. Usiadłam przy stole obok Louisa, który się do mnie uśmiechnął i położył mi rękę na kolanie. Chyba mi się zdawało bo wychwyciłam, jak Niallowi w tym samym momencie napinają się mięśnie. Wszyscy chłopcy byli bez koszulek, a jedyny Louis był w jeansach. Nasza pusta blond lala była tylko w bieliźnie i szlafroczku, który był przezroczysty. Ciekawe po co go w ogóle zakładała. Może nie chciała wyjść na dziwkę? Oj skarbie, na to już za późno.

   -  No, Drey chyba dla wszystkich wielkim szokiem było zobaczyć cię wczoraj na wyścigach. Powiedz mi jak to możliwe, że jesteś Devil. Słynną Decilą, królową torów?- pytał Harry.

   - Królową torów z Irlandii- naciskał Niall. Zaczyna się robić gorąco.

 Usłyszałam dźwięk dzwonka z moich spodenek. Podskoczyłam na krześle. Ktokolwiek dzwoni, musze mu podziękować. Wstałam i udałam się do mojego pokoju. Dzwonił Ross.

   - Boże, jak dobrze, że dzwonisz!- wyznałam.

   - Łał, to najmilsze słowa, jakie od ciebie usłyszałem. Może powinnaś częściej wyjeżdżać? Haha. Jak tam?

   - Dużo.

   - Dajesz.

   - Po pierwsze, Niall mnie nienawidzi.

   - Fiut, kurwiszon pieprzony. Nie mam zdania. Po prostu zabić. Widziałem ostatnio świetną siekierę, jeszcze na wyprzedaży!

   -  Zabawne.

   - Wiem, mam wiele talentów.

   - Zaprzyjaźniłam się z Louisem i opowiedziałam mu o troche, a raczej sporo o sobie.

   - No, no, no! Ty to wiesz jak oczarować faceta.

   - Hah, dzięki.

   - Ależ proszę. Coś mówili coś o tym twoim wystąpieniu wczoraj?

   - Tia, właśnie teraz. Uratowałeś mnie.- teraz się pewnie będzie chełpił.

   - Bohater, ja? Czuje się wzruszony. No wyczucie czasu to ja mam. Skojarzyli cię?

   - Niall skojarzył, że królowa torów z Irlandii.

   - Niedobrze, możliwe, że…

   - Sophie..- w drzwiach stał Harry, już ubrany.

   - Ross, musze kończyć. Wrócimy do tego?

   - Spoko kicia. Powodzenia.

   - Dzięki przystojniaczku. Buziaki.- rozłączyłam się.- Co chciałeś Hazza?

   - Idziemy o 19 na imprezę, chciałem cię uprzedzić wcześniej bo podobno dziewczyny się dłużej przygotowują.

   - Aha, nie no spoko. A która jest?

   - Po 13…

   - Pierdolisz? No to wypad, ja się muszę przygotować.- wypchnęłam go za drzwi i zadzwoniłam do Endiego.

   - Cześć kochany, możesz mi pomóc? Ide na imprezę i potrzebuję stroju.

   - Spoko piękna! Bez spiny. Zaraz przejrzę bazę twojej szafy i coś wybierzemy.

   - W tym rzecz, że  ja nie mam takich ciuchów.- podeszłam do szafy i się w nią gapiłam. jakby oczekując, że zaraz coś z niej wyleci ze słowami "Włóż mnie Soph! Sprawię, że jeszcze dzisiaj będziesz się kochać z Niallem!" O czym ja myślę?

   - Nie doceniasz mnie kochanie. Pamiętasz to pudełko na dnie szafy?

   - Tak, a co?

   - Otwórz je.- wyciągnęłam je z dna szafy i otworzyłam. Moim oczom ukazała się najładniejsza i zarazem zdzirowata sukienka ever.- Mam nadzieje, że pomogłem.

   - I to jak. Odwdzięczę się.

    - O, będzie ciekawie. Nie mogę się doczekać. Powodzenia na imprezie. Narka sis.- uśmiechnęłam się i gapiłam w tą sukienkę. Biedna Annie, tym razem ja powale Nialla.

***

19.10

POV NIALL

   Czekaliśmy jeszcze na Drey i Annie. W sumie byłem ciekawy, jak Drey będzie wyglądać. Zaimponowała mi i nie wiedzieć czemu lubie jej towarzystwo. Wczoraj na dachu było super. Ciekawe czemu się tnie? Niestety wspomnienia o Sophie wzbudziły we mnie chowane od dawna emocję. Nigdy jej nie wybaczę tego co zrobiła.

   - Jestem!- spojrzałem na schody. Stała tam Annie.

    Jak ona to robi, że wygląda albo jak zdzira, albo jak ofiara. W tym przypadku wygląda jak ofiara. Chyba czas ją spławić. Podeszła do mnie i chciała się przytulić, ale ja odsunąłem.  Zaraz na schodach pojawiła się Drey. Wyglądała…po prostu łał. Była piękna i zgrabna. A jej nogi były zajebiste.

   Jakie szyny taka stacja. Boże, o czym ja myślę, Harry mnie zabije jak ją tknę. Ale dla takiej dziewczyny, mógłby mnie nawet zabić. Coraz częściej łapię się na myśleniu o niej,ale dlatego, że mi przypomina Sophie. Ale to pewnie z tęsknoty. Ile ja bym dał by znowu ją zobaczyć i przytulić. mieć w rękach cały swój świat.

   Pod wpływem impulsu dotknąłem naszyjnika, który dostałem kiedyś od Sophie, miała taki sam. Czterolistną koniczynkę. Jest moim talizmanem, przynosi mi szczęście. nigdy go nie zdejmuję.

   - Łał Drey, wyglądasz bosko- powiedział Louis i przytulił ją. Niewiedzieć czemu, wkurzyłem się. Oj Tomlinson, grabisz sobie. dla własnego bezpieczeństwa, łapy przy sobie.

   - Idziemy już? Już wystarczająco się spóźniliśmy.- powiedziałem wkurzony.

   Już mieliśmy wychodzić, ale coś rzuciło mi się w oczy. Nie dbałem jak to może wyglądać, ale chwyciłem Drey za rękę i zaciągnąłem do mojego pokoju po czym zamknąłem drzwi na klucz.

   - Co ty odwalasz?- dziewczyna wydarła się na mnie. Podszedłem do niej i odsunąłem brutalnie na bok kawałek materiału zakrywającego biust. Widziałem w oczach jej strach. I dobrze! Może nie będzie mogła kłamać.

   - Czemu masz wytatuowane moje imię w miejscu serca?- wysyczałem. I czekałem, jakie tym razem kłamstwo wymyśli. Łatwo ją rozszyfrować. Jedno jest pewne, nie wypuszczę jej stąd, póki nie dostanę prawdziwej odpowiedzi.

  Wróciłam! Z nową mocą i nowymi pomysłami. Dziękuję wam za wasze komentarze. Mam nadzieję, że rozdział się podoba.  Mała prośba by ludzie piszący z anonima się podpisywali.

Wasze komentarze = rozdziały   Pamiętajcie!

Pozdrawiam ~ Als <3