Rozdział 16

Rozdział 16

No limit

   - Czemu masz wytatuowane moje imię w miejscu serca?

   Trzęsłam się jak liść na wietrze. Czemu, ja się pytam czemu ja zawsze wpakuje się w jakieś bagno? Skąd miałam wiedzieć, że go zauważy… wytatuowałam sobie jego imię by mi o nim przypominał. Coś symbolicznego. jak on. Stał tam… mimo, że zły wyglądał świetnie. Biała koszulka opinająca jego mięśnie, czarne rurki i do tego czarna marynarka, zmierzwione włosy i absolutnie najcudowniejsze oczy świata. Był wkurzony, mimo to nadal seksowny. Czekał na odpowiedź.

   - Chodzi o innego Nialla…

   - Nie kłam!- przerwał ostro i uderzył w ścianę, koło mojej dłoni. Podskoczyłam wystraszona. Skąd wiedział, że kłamię? Mam to opanowane do perfekcji. Mówisz jakby to była prawda, jakbyś w to wierzył. Prościzna. Ale on wiedział, że kłamię. Jak? Kiedyś umiał nawet powiedzieć czy chce skłamać zanim otworzyłam usta, ale żeby teraz? Spróbujemy jeszcze raz.

   - O Jezu, założyłam się i…

   - Nie wyjdziesz stąd póki nie powiesz prawdy. Ja mogę tu siedzieć, bez różnicy.

   Kurna jebana w dupę popierdolona mać! I inne przekleństwa, wstawcie se sami. Nie mogę mu powiedzieć prawdy, jeszcze nie teraz.

   - Bo się kiedyś w tobie zakochałam.

   - Serio chcesz to ciągnąć?- uniósł brwi- Umiem rozpoznać jak kłamiesz. Jaki w tym sens?

   Nic nie rozumiałam, przecież.. i coś do mnie dotarło. Raz kozie śmierć. Inaczej mnie stąd nie wypuści.

   - Ponieważ cię kocham.

   Mówiąc to spojrzałam mu w oczy. Tamto zdanie było w czasie przeszłym. To.. wręcz odwrotnie. Niell miał słabą głowę, mam nadzieje, ze ma tak cały czas i jak się dziś upije, a pewnie to się stanie, no po takim wyznaniu, to przy odrobinie szczęścia nie będzie nic pamiętać.

   Tymczasem Niall patrzył na mnie z lekko rozwartymi ustami i jakby nieobecnym spojrzeniem. Usunął się z mojej drogi pozwalając mi przejść. Zgodnie z obietnicą. Otworzyłam drzwi kluczem i zamknęłam je ze sobą. Oparłam się o zimną powierzchnie drzwi i zamknęłam oczy. Powiedziałam mu, że go kocham. Moje serce wyrywało się do niego.  Zaraz jednak się szybko otrząsnęłam.

   Zeszłam na dół jakby nigdy nic. Chłopaki siedzieli na kanapie, a ta zdzira, czytaj Annie, siedziała na fotelu. Jedna strona mierzyła spojrzeniem drugą. Chyba nie tylko ja odbyłam dziwną rozmowę.

   - Em, to co, jedziemy?- wychrypiałam. Mój głos był.. jakby nie mój. Zwróciłam uwagę wszystkich w pokoju, ale szybko przenieśli spojrzenie na coś, a raczej na kogoś za mną. Odwróciłam się. Niall stał na schodach, taki nie swój. Nie patrzył na nikogo tylko w podłogę. W końcu Li zabrał głoś.

   - Dobra, skoro już jesteśmy wszyscy chodźmy do limuzyny.

***

   Te dwadzieścia minut w drodze do klubu ciągnęło się jak pierwsza i ostatnia zapiekanka Billiego. Już nie ma wstępu do naszej kuchni. Nikt się nie odzywał i wszyscy unikali kontaktu wzrokowego ze sobą. W końcu dojechaliśmy. Alleluja! Gdybym mogła ucałowałabym tą ziemię, ale jest sporo reporterów i fotografów, a nie chciałam wychodzić na wariatkę. Wysiedliśmy wszyscy z auta i daliśmy popstrykać kilka zdjęć. Oczywiście zaraz było:

   - Kim jest tajemnicza dziewczyna?

   - Przedstawisz nam się, mała?

   - Louis czy chodzisz z nią?

   - Niall kim jest ona dla ciebię?

   - Czy jest ona waszą przyjaciółką?

… i tego typu.

   Gdy weszliśmy do klubu pierwsze słowa to:

   - Musze się napić.- wypowiedziane jednocześnie przeze mnie i przez Nialla.

   - Łał, ale synchron- skomentował Zayn. Rzuciliśmy tylko na siebie okiem i poszliśmy w swoje strony, zostawiając kompletnie zdezorientowanych chłopców.

   Podeszłam do baru. Kontem oka widziałam, jak dziewczyna Nialla poleciała za nim i od razu zaczęła go całować. Przewróciłam oczami. Co za (tu wstaw wszystkie możliwe wyzwiska jakie znasz).

   - Co panience podać? Może jakiś drink?- zagadnął mnie barman uśmiechając się lubieżnie. Skasowałam go spojrzeniem.

   - Daj mi coś mocnego, a kolorowe drinki sam se chlaj.- rzuciłam nonszalancko i odwróciłam się w stronę klubu. Nagle poczułam wibrację na udzie. Wyciągnęłam swój telefon i odczytałam otrzymanego smsa.

   Rozejrzałam się szybko po klubie. Nikt na mnie nie patrzył. Wyłapałam spojrzeniem zespół na jednej z czerwonych kanap pod ścianą, ale nikogo podejrzanego nie widziałam. Szybko wystukałam odpowiedź.

   Byłam przerażona. O co do chuja tu chodzi? Znowu poczułam wibrację. Walczyłam ze sobą by spojrzeć.

   Boże, zakryłam usta dłonią. To jakiś żart? Serce zaczęło mi bić kilkaset razy szybciej, w głowie się kręciło, choć nic nie wypiłam. Brat? Nagle wszystko stanęło mi przed oczami. Ross! Wybrałam jego numer i jeszcze raz przejechałam wzrokiem po zebranych. Pewna postać stojąca pod kolumną przykuła moją uwagę. Nie, nie, nie! A myślałam, że gorzej być nie może.  Daniels! ( Jeśli chcecie się o nim więcej dowiedzieć, znajdziecie go w spisie bohaterów – A)

   - Siema, mała co tam?- w słuchawce rozbrzmiał uradowany głos przyjaciela.

   - Przyjeżdżaj do klubu na Maine Street 91.- powiedziałam poważnie i nawet nie załamał mi się głos.

   - Co jest?- od razu się ożywił.

   - Daniels.- to imię znaczyło kłopoty, a Ross, szczególnie o tym wiedział.

   - Pani drink- oznajmił barman gdy tylko się rozłączyłam. Wypiłam go od razu i postawiłam z łoskotem szklankę.

   - Następny.

Ross POV

   Jechałem łamiąc chyba wszystkie nakazy i zakazy, nieważne. Chłopaków akurat nie było w domu więc nie miałem jak ich ściągnąć. Pojechali odebrać prezent dla Soph, która teraz pewnie umiera ze strachu. Daniels jest mega chujem i mnie nienawidzi. Zająłem jego miejsce w rankingu i siedział przeze mnie i chłopaków w kiciu. No i teraz mamy mega niebezpiecznego wroga, który chce nas, delikatnie mówiąc zniszczyć. Właśnie podjeżdżałem do klubu i w szybkim tempie udałem się do wejścia. Wielki czarnoskóry ochroniarz mnie zatrzymał.

   - Ross Lynch.- od razu ustąpił. Jednak opłaca się być swego rodzaju popularnym. Oczywiście w swoim fachu.

   W klubie było multum ludzi, ale mnie interesowała, piękna, zielonooka szatynka. Usłyszałem wiwaty i gwizdy z rogu sali, toteż udałem się w tamtym kierunku. To co tam zobaczyłem, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

   Moja siostrzyczka tańczyła dla napalonych gości pole dane, dla niewtajemniczonych, taniec na rurze. Była sexi, ale hello! To moja mała siostrzyczka, do tego nawalona w cztery dupy. Sprawnie podszedłem do niej i ją odciągnąłem.

   - Wracamy do domu- oznajmiłem.

   - Nie!- wyrwała się i uciekła w stronę baru. Myślałem, że chce się jeszcze napić, a ona na ten bar wlazła i zaczęła tańczyć. Co ja z nią mam. Przechodziłem koło jednej z kanap i bum! 1D! Podszedłem do nich.

   - Jak wy ją pilnujecie?- zacząłem bez ogródek. Byli zszokowani, że mnie widzą, niech oni się zajmą Soph, a ja zajmę się tym jebanym Danielsem.- Weźcie wy ją ściągnijcie z tego baru bo coś jej się stanie. Pokierowali spojrzeniem za moim.

   Nieźle. Jutro będzie miała niezłego kaca. Chłopaki zerwali się z miejsc i popędzili do baru, a ja udałem się na poszukiwania naszego nieproszonego gościa.

Sophie POV

   Czułam się zajebiście i taka wolna! Normalnie bez limitu. Fajnie jest na tym barze, ale te buty… masakra. Nagle się potknęłam i spadłam z baru wprost… w ramiona Zayna. Napotkałam jego czekoladowe oczęta i zaczęłam się śmiać.

   - Weźcie idźcie po Nialla i spadamy do domu.- nie wiem, od kogo pochodził te głos, już sporym wysiłkiem było rozszyfrowanie ich słów. Zayn mnie postawił, a ja szczerzyłam sie jak głupia i znowu łup! W jego ramiona.- Kicia, nie ustoisz, hop na rączki.
    Czułam jeszcze, że mnie niósł, a potem usnęłam.

   - Drey? Drey? Pobudka mała.- poczułam jak ktoś mną potrząsa. Uchyliłam powieki.   Louis. 
   – Mała wstawaj, Harry nie pozwolił cię nieść. Musisz dojść sama.

   Pomógł mi wstać. Nie powiem, było opornie. Koniec końców wstałam i zaczęłam się śmiać, dołączył do mnie Niall. Również nawalony w cztery dupy.

   - Mam gdzieś jak to zrobicie, ale do łóżek. O własnych silach.- zarządził Harry i wszedł do środka. Chciałam z Niallem postąpić tak samo, ale oboje się na siebie wywaliliśmy i opierając się o siebie, w akompaniamencie śmiechów dotarliśmy na piętro.

   - Gdzie tera?- zagadnęłam uhahana.

   - Nie mam pojęcia- powiedział niewyraźnie Niall.- Która strona? Lewa czy prawa?

   - Em, lewa.- jak powiedziałam tak było. Weszliśmy  do..

   - Lol, to mój pokój.- Zaczął się śmiać, a ja dołączyłam i nagle stało się coś, czego się nie spodziewałam.

   Pocałował mnie.

Heja kochani! Jak obiecałam, tak jestJ Mam nadzieje, ze się podoba.

10 komentarzy = next

Ps: Jakby ktoś chciał nawiązać ze mną kontakt, mój E-mail jest na stronie. Kocham ~ Als